„Nędznicy” w brawurowym wykonaniu amatorów
Tomasz Miłkowski | 13 wrz 2019 15:54 | Brak komentarzy
Obejrzałem legendarny musical „Les Miserables” (w wersji School Edition) w wykonaniu amatorów. Okazało się, że to bardzo solidna, a w wielu wypadkach wokalnie na poziomie wysoko profesjonalnym.
Bardzo sprawnie reżyser (i scenograf w jednej osobie) rozwiązał zmiany planów – rytmu akcji nie zakłócają częste zmiany miejsca, gdzie toczą się wydarzenia, następuje to nadzwyczaj płynnie, a zasada ilustrowania upływu czasu i zmiany lokalizacji za pomocą starych litografii wyświetlanych na ekranie sprawdza się, zwłaszcza że reżyser i scenograf w jednej osobie potrafił paroma detalami określić charakter przestrzeni, gdzie toczyła się taka czy inna scena. Nie stronił też od dekoracji architektonicznej (imponująca barykada), efektów pirotechnicznych, obrotówki, zapadki, słowem wykorzystywał prawie wszystkie możliwości techniczne sceny.
Nie ma już Kwiatusi: Anna Retmaniak – Pani od radia
Tomasz Miłkowski | 2 sie 2019 21:27 | Brak komentarzy
7 lipca 2019 odeszła Anna Retmaniak (91 lat), nasza koleżanka klubowa, ceniona i lubiana dziennikarka Polskiego Radia. Początkowo współpracowała z redakcją „Muzyki i Aktualności”, w 1956 roku relacjonowała antyreżimowe powstanie na Węgrzech. Jej prawdziwą pasją stało się dokumentowanie polskiego życia teatralnego. Właśnie dlatego stworzyła cykl programów „Portret słowem malowany”, który prowadziła ponad 40 lat (sic!).
Powstało dzięki temu trudne do przecenienia archiwum dźwiękowe. Prowadziła także inne audycje („Konfrontacje”, a potem „Gdy zgasną światła rampy”), a także liczne relacje z festiwali i innych ważnych wydarzeń teatralnych. Napisała dwie książki, opowieść autobiograficzną „Zapomniany smak tryskawek” (1994) i „Portret słowem malowany” (2013). Uhonorowana została Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP, była laureatką Honorowego Wielkiego Splendora i Złotego Mikrofonu Polskiego Radia.
Głupiejemy…
Tomasz Miłkowski | 25 maja 2019 16:06 | Brak komentarzy
Tak zatytułował swoją nową książkę Wiesław Łuka. Trudno o bardziej lapidarne, a trafne oddanie pewnego stadium zagubienia, jakie charakteryzuje współczesną mentalność polską, jeśli w ogóle można taki hipotetyczny byt powołać na użytek tych kilku zdań refleksji po lekturze tego zbioru.
Obrzydzanie cynaderką
Tomasz Miłkowski | 23 sie 2018 19:27 | Jeden komentarz
Trzech „nijakich i żadnych” wedle diagnozy V., czyli twórcy Kabaretu Starszych Panów, Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski oraz Wiesław Gołas
Czytam, co Varga pisze w „GW” w związku z nowym serialem „Rojst”, ale nie reaguję na jego opinie o serialu, którego nie widziałem, tylko na niedorzeczną diagnozę czasów PRL, w których – jak się zdaje żył – ale chyba bez przekonania.
Oto co pisze rozsierdzony V.:
„Peerel nie był ładny ani nie był brzydki, ludzie w nim żyjący ani niepospolitą urodą, ani nadzwyczajnym paskudztwem się nie objawiali – wszyscy byli żadni i nijacy. W Peerelu jedynym kolorem były wszystkie odcienie szarości, a jedyną trwałą strukturą rozliczne konsystencje błota. Jeśli coś było z metalu – było zardzewiałe, jeśli z drewna – spróchniałe, jeśli pomalowane – odrapane, jeśli z kamienia – to popękanego. Nadrzędną wartością nie była straszliwa milicyjna opresja, ale bylejakość i beznadzieja. Wciąż mi się zdaje, że prawdziwe barwy tamtych lat jeszcze bardziej były wyblakłe niż te na zdjęciach robionych filmami ORWO”.
Otóż wedle znanego podziału prawdy księdza Tischnera na prawdę, tyż prawdę i gówno-prawdę Varga zdecydowanie stawia na „gówno prawdę”. Cóż to za paradne diagnozy?
Granica
Tomasz Miłkowski | 24 maja 2017 14:11 | Brak komentarzy
Come Together fot. Teatr Studio
Można potraktować ten spektakl (Come Together w Teatrze Studio) jako żart. Ale można też jako test-pytanie, które stawia reżyser: czy granica między sceną i widownią jest przekraczalna? Doświadczenie współczesnego teatru podpowiada, że i owszem. Ile to takich przedstawień, w których widz jest wciągany, czasem na siłę, do wnętrza przedstawienia? I to nie tylko w widowisku estradowym, które żywi się często gęsto ośmieszaniem widza wystawionego nagle na pokaz. Ale jeśli widz ma podejmować świadomie decyzję uczestnictwa, to jakie mianowicie warunki muszą być spełnione? I czy uczestnictwo polega na fizycznej obecności na scenie (cokolwiek nią jeszcze jest)? Tak czy owak, wcale to poważne jak na żart pytania. Pewnie ważne dla teatru, ale czy dla widza?
AUTOR
